PROLOG

Rzucił nożem. Na szczęście nie trafił, ale chybił tylko o milimetry. Przerażona Hope odskoczyła w bok i wyszarpnęła sztylet zza paska. Ledwo zdążyła się zamachnąć, napastnik był już koło niej i parował cięcie. Naparła na ostrze całym ciężarem ciała, ale mężczyzna nawet nie ugiął kolan. Hope odskoczyła od niego zwinnie jak kocica, równocześnie rozglądając się za czymś, co mogłoby posłużyć jej za dodatkową broń.

Dziewczyna stała ze sztyletem w ręce w ciemnej hali pełnej odłamków okiennego szkła, a jej przeciwnik zamierzał się do kolejnego pchnięcia. Był to wysoki, postawny mężczyzna o smagłej cerze.  Jego włosy i oczy były brązowe, a ze sposobu poruszania się można było wywnioskować, że jest przyzwyczajony do walki nożem.

Dziewczyna uchyliła się przed ciosem i złapała jeden z odłamków do lewej ręki, nie zwracając uwagi na cieknącą po dłoni strużkę krwi. Wykonała zgrabny obrót i cisnęła trzymanym fragmentem okna w napastnika.

Chybiła.

Z gardła Hope wydobył się nerwowy warkot, świadczący o bliskości transformacji. Nie była wilkołakiem. Nie, wilkołaki nie istnieją. Hope była po prostu czarownicą, o znikomych zdolnościach do czarowania, za to wysoko rozwiniętej umiejętności mutacji.

Zanim zdążyła się zmienić mężczyzna dopadł ją i przycisnął własnym ciałem do ziemi.

- Podobno nadzieja umiera ostatnia – szepnął. – Ale w tej wojnie to ty umrzesz pierwsza.

Zamachnął się sztyletem i już miał wbić go w szyję Hope, kiedy ścianę budynku rozsadził potężny wybuch.

Mężczyzna wciąż trzymając dziewczynę poleciał na przeciwległą ścianę i głucho uderzył o nią plecami. Potem zemdlał. Hope zgrabnie wysunęła się z pomiędzy jego bezwładnych ramion i pobiegła do czarodzieja stojącego w wyrwie w ścianie.

Był to chłopak w jej wieku i podobnego wzrostu. Miał jasne, rozwichrzone włosy i niemal czarne - przypominające dwa bezdenne jeziora, w których łatwo utonąć - oczy

Dziewczyna podbiegła do niego i wciąż sapiąc ze zmęczenia, szepnęła:

- Dziękuję, Evanesce.

- Nie ma za co – odparł. – Pamiętaj, zawsze ci pomogę i nigdy cię nie opuszczę.

Hope nachyliła się, żeby w podzięce pocałować go w policzek, ale Evanesce obrócił się i trafiła w usta.

W pierwszym nerwowym odruchu chciała się odsunąć, ale po chwili poczuła ciepło i miękkość ust chłopaka. Świat wokół przestał dla niej istnieć. Liczyli się tylko oni. Evanesce objął ją w pasie i przyciągnął do siebie. Hope zarzuciła mu ręce na szyję i jęknęła cicho.

Nagle usłyszeli drwiące głosy:

- Czyżby zakochana para? – spytał z przekąsem niski brunet o błękitnych oczach.

Evanesce odsunął od siebie Hope i spojrzał na nią przepraszająco, po czym zwrócił się do chłopaka.

- Odwal się, Orkim – warknął.

- Bo co mi zrobisz? – spytał niebieskooki  parodiując głos Evanesce.

Jasnowłosy wyjął różdżkę zza pasa.

- Chcesz się przekonać? – zapytał zaczepnie.

Hope położyła mu dłoń na ramieniu.

- Nie warto. Orkim to tylko bezwartościowy śmieć. Nie marnuj na niego energii – szepnęła.

- Dla ciebie wszystko – uśmiechnął się. – Chodźmy już stąd.

Evanesce otworzył portal i oboje wkroczyli w jasne światło.

----------

I jak? Podoba się?

Proszę o komentarze, to bardzo motywuje do dalszej pracy :*