Rozdział II - Szkarłatny płaszcz i rubinowe oczy

No, napisałam II rozdział. Poddałam pod korektę i sądzę, że jest ok. Oczywiście każdy ma swoje zdanie.
Tak jak obiecywałam jest więcej akcji, choć nie rozwinęła się ona jeszcze w pełni.
W najbliższym czasie nie oczekujcie III rozdziału, bo muszę się ostro wziąć za naukę (troszku się opuściłam :p
PS. czytasz = komentujesz tj. proszę o komentarze.
-----------------

Rene nie przyprowadziła tylu osób, ile miała w zwyczaju zapraszać na swoje imprezy.

Przyszli: Evanesce, Orkim, Dement, który był przystojnym szatynem, najpopularniejszym uczniem w szkole i chłopakiem Rene, oraz Eva i Numa – piegowate bliźniaczki o rudych włosach.

- Nikogo więcej nie znalazłam – usprawiedliwiała się Rene. - Wszyscy są w Domu Nauczycielskim na jakimś zebraniu, ale spokojnie, nie jest obowiązkowe.

Juice wraz z Hope w czasie nieobecności Rene zdążyły się przebrać i przygotować przekąski.

Nie była to typowa impreza. Zero tańca, cicha muzyka, mało gości. Okoliczności jej zorganizowanie również nie były zwyczajne. Hope przywołująca strzałę. To dopiero wydarzenie. Takie rzeczy się nie zdarzały, nie tej dziewczynie. Jedyne co udawało jej się do tej pory przyzywać to drobne robaczki i przybory do pisania.

Goście siedzieli w małym salonie urządzonym w stylu klasycznym. Kanapa, na której rozsiadły się bliźniaczki, miała obicie w delikatne, kwiatowe wzorki, które widniały również na zasłonkach. Ściany zdobiły obrazki i zdjęcia. Jedno przedstawiało małą Hope ubrudzoną błotem z szerokim uśmiechem na ustach. Na innych widniały roześmiane twarze Rene i Juice. Podłogę pokrywały jasne panele, a na środku stał niewielki stół zastawiony talerzami pełnymi okruszków. Wokół niego walały się poduszki, na których zasiedli pozostali goście. Pokój ten nie był nadzwyczajny. Salony wszystkich domków uczniowskich wyglądały podobnie.

Rene przez cały czas mówiła o tym, jak dumna jest z Hope (co z kolei wprawiało dziewczynę w zakłopotanie) i jak bardzo się cieszy, że wreszcie udało jej się coś osiągnąć. Evanesce i Juice tylko przytakiwali, a Eva z Numą chichotały wciąż zerkając na Orkima, który był coraz bardziej czerwony. Dement siedział sztywno wyprostowany i z uwielbieniem wpatrywał się w swoją dziewczynę.

Nagle wszyscy zamarli. Nawet Rene zamilkła.

W powietrzu pachniało czarną magią. Dobrze o tym wiedzieli, bo była to jedna z pierwszych informacji przyswajanych przez nowych studentów szkoły. Zakazane i złe zaklęcia miał specyficzny zapach. Ich woń przywodziła na myśl cmentarz pełen rozkładających się trupów i róże. Była to subtelna i łatwa do rozpoznania mieszanka tych dwóch, jakże skrajnie różnych, aromatów.

Pierwszy poruszył się Evanesce. Wstał i bez słowa wyszedł na zewnątrz.

Po chwili wrócił. Widać było, że jest zestresowany, a nawet przerażony. Jego ręce dygotały nerwowo, twarz zastygła w grymasie przerażenia. Chciał coś powiedzieć, ale słowa uwięzły mu w gardle. Zamiast tego nagląco wskazał zebranych, a następnie drzwi.

Wszyscy szybko pojęli, że mają wyjść przed domek.

Kiedy to zrobili rozejrzeli się zdezorientowali. Tu drażniący zapach czarnej magii był silniejszy. Hope pierwsza dostrzegła, co go wydzielało. Nad płonącym Domem Nauczycieli unosił się smok. Jego czarne jak noc łuski odbijały blask płomieni, a oczy przypominały dwa jarzące się rubiny. Bestia zaryczała i wystrzeliła w powietrze, by potem zapikować i oderwać fragment dachu. Na jej grzbiecie siedziała postać w czerwonym płaszczu, jednak znajdowała się za daleko, by móc ją rozpoznać lub choćby zobaczyć twarz. Nauczycieli machali różdżkami, ale nie potrafli wznieść nawet najsłabszej tarczy, natomiast uczniowie rozbiegli się po zaczynającym już płonąć lesie w rozpaczliwej próbie ucieczki przed pożogą, smokiem i tajemniczym mężczyzną w szkarłatnym płaszczu.

Hope w jednej chwili podjęła decyzję. Pędem wróciła do domu i złapała leżącą na jej szafce nocnej różdżkę. Właściwie nie była ona potrzebna do czarowania, ale pomagała skupić moc.

Kiedy wróciła, Eva i Numa trzymały się za ręce i szeptały jakieś skomplikowane zaklęcie. „No tak, Magia Księżyca” – przemknęło dziewczynie przez myśl. Pozostali mieli różdżki w dłoniach. Jedynie Orkim wydawał się jakiś niezdecydowany. Chłopak trzymał rękę na pasku, ale nie wyciągnął różdżki tak jak reszta młodych czarodziei. W jego błękitnych oczach widać było głębokie przerażenie.

- Co robimy? – spytała Hope.

Nikt nie odpowiedział.

- Ale musimy coś zrobić – naciskała dziewczyna.

Tym razem usłyszała cichą odpowiedź.

- Hope, my nie możemy nic zrobić. Ten smok pewnie pozabijał już wszystkich. Teraz zostaliśmy tylko my i garstka czarodziei żyjących w różnych wioskach – to by głos Orkima.

Dziewczyna myślała, że Evanesce zaraz rzuci mu się do gardła. Mięśnie chłopaka były napięte do granic możliwości. Widać było, że powstrzymuje gniew.

- Tak, lepiej nie ryzykować – Hope zrobiła wielkie oczy, kiedy przyznał mu rację, a jego mięśnie nieco się rozluźniły - Schowajmy się gdzieś, albo… Musimy się wynieść ze szkoły. Szybko. Na pewno będą przeszukiwać jej teren. Otworzę Portal.

Chłopak machnął różdżką, ale nic się nie stało.

- Musieli zablokować Portale jakimś potężnym zaklęciem.

- Ale nie mogli nic zrobić z Transformacją – na twarzy Hope pojawił się chytry uśmiech.

Zanim ktokolwiek zdążył się ruszyć dziewczyna była lwicą. Majestatyczną wielką kotką o złotej sierści. Spięła mięśnie i pobiegła w kierunku Domu Nauczycieli. Prosto w ciemny las.

Evanesce krzyknął za nią, ale zignorowała jego wrzaski. Młody czarodziej postanowił gonić Hope, teraz przemienioną w drapieżną kotkę. Zaczął się zmieniać, jednak jemu zajęło to znacznie więcej czasu niż dziewczynie.

Najpierw paznokcie urosły i zaostrzyły się. Następnie nogi stały się grubsze i owłosione, a z dołu pleców wystrzelił zakończony pędzelkiem ogon. Wkrótce całe jego ciało pokryło się gęstym futrem, a twarz, przemieniona już w pysk, została okolona piękną grzywą. Chłopak zmieniony w lwa, który jednak nie był tak piękny, jak kocica Hope, ruszył w pościg za dziewczyną.

Pozostali stali jak zaklęci i chociaż bardzo chcieli, nie mogli się poruszać. Jedynymi osobami zdolnymi do robienia czegokolwiek były bliźniaczki. Teraz nie wyglądały już, jak słodkie rudzielce. Przypominały wiedźmy, którymi straszy się małe dzieci, żeby nie włóczyły się po nocy.

Eva i Numa równocześnie zaczęły się szyderczo śmiać. Pomachały im na pożegnanie wykrzywiając twarze w parodii kokieteryjnego uśmiechu. Potem jedna z nich zrobiła ruch różdżką i otworzyła okrągły Portal. Przeszły przez niego równym krokiem i zniknęły w smudze światła.

Wszyscy w jednej chwili odzyskali zdolność ruchu - najwyraźniej bliźniaczki im ją odebrały, ale Portal przeniósł je gdzieś daleko i magia straciła zasięg.

- Jedno trzeba im przyznać – odezwał się Dement za smutnym uśmiechem na ustach. – Umieją doskonale grać.